Pamiętanie siebie

Pałac pamięci i ta mnemotechnika polegająca na umieszczaniu informacji, jako obrazów, w wyimaginowanym miejscu. Zapamiętujemy przez skojarzenia, przez powtarzanie oraz emocjonalny ładunek zasocjowany w gamie symbolicznych bodźców.

Jedna wielka szkoda, że nie uczy się pamiętania siebie. To, co szczególne, ważne, znaczące - umyka razem z tym, co dziwne, odmienne i obce… Umyka to, co dziwne, odmienne i obce w tym, co szczególne, ważne i znaczące... Umyka to, co szczególne, ważne, znaczące w tym, co dziwne, odmienne i obce.

Zapomina się, że pamięć nie pielęgnowana podatna jest na porywy chwili, jej pajęcze nici łase są na dramę doświadczeń, propaganda wiąże sens niczym baleron na stole głupców...

Nie myśli się, w jaki sposób chce się budować swoje doświadczenia przez nadchodzące lata. Głupota i sens mieszają się bez rozeznania, co jest jednym, a co drugim. Poczucie winy, lęk i gniew malują historie pełne dramy, tęczowe pastele światła malują krople rosy.

Nie każdy może żyć w pałacu.

Życie.