Jakiś czas temu niespodziewanie idąc za głosem swoich snów znalazłam się w Nowej Zelandii. Uważnie wsłuchiwałam się w sygnały, który do mnie przemawiał w wizji.

Jakiś czas temu, niespodziewanie idąc za głosem swoich snów, znalazłam się w Nowej Zelandii. Uważnie wsłuchiwałam się w  sygnał, który do mnie przemawiał w wizji. Bałam się, że to pomyłka. W końcu to wygląda na kompletny absurd,  dla przeciętnego człowieka, aby postępować zgodnie z tym, co mówią sny. Ale  wyraźnie widziałam ptaka kiwi (symbol NZ) i konika morskiego (Australii). Wszystko w zielonym kolorze. Ja klęczałam gdzieś z boku.

Zadawałam sama sobie pytanie: o co chodzi? Właściwie podjęłam już decyzję  wyjazdową, a tu budzę się w nocy z wizją zawalającej się podłogi na poddaszu i mojej zmarłej mamy, która jest chora. Pospiesznie zmieniłam zdanie.

Kilka dni temu przybyła do naszego kraju szamanka Arapata. Tytuł jej warsztatu brzmiał zachęcająco. Uzdrawianie uzdrowicieli. To coś dla mnie, poczułam, że mam tam być. Nieustanne pomaganie innym tak mnie czasami wyżera, że opadam z sił. Okazało się, że takich jest wielu.

Pomagamy innym, działając jak odkurzacze, które zbierają złą energie związaną z cudzymi problemami. Na dodatek zajmują się tym ludzie wrażliwi i empatyczni.

Nie miałam pojęcia, że Arapata pochodzi z Nowej Zelandii. Jej korzenie są maorysko-samoańskie. Zobaczyłam ciepłą długowłosą kobietę o przyciągającym szerokim uśmiechu, wesołym usposobieniu, silnej budowie,z pięknym białym kwiatem we włosach.

Przyjechałam budować mosty między kulturami - powiedziała. Jest matką sześciorga dzieci i babcią kilkanaściorga wnucząt. Jej główną misją jest uzdrawianie pokoleniowe. Uważa, jak to szamanka, że wszystko, co się dzieje w naszych rodzinach, głęboko zapisuje się w komórkach  organizmu ludzkiego. Pracuje z uwalnianiem bólu pokoleniowego.

Dzisiaj to samo mówi wielu. Różne metody prowadzą do połączenia kultur. Ona podzieliła się swą wiedzą, którą od dzieciństwa zdobywała od polinezyjskiej starszyzny. W każdym języku najważniejsza jest komunikacja oparta na świadomości serca. Przez 3 dni uczyła nas sposobów oczyszczania energii, zabezpieczania się przed niebezpiecznymi wpływami, także ceremonii i pieśni.

Warsztaty rozpoczęły się tradycyjną ceremonią powitania. Dwie grupy - mieszkańcy mojego miasta i przybysze - wpatrywały się w siebie. Wymieniliśmy się pieśniami i mowami powitalnymi,które  wygłosili mężczyżni. Przybysze złożyli podarunek. Odbierając go, należy patrzeć gościowi w oczy i wycofywać się, nie obracając plecami do niego. Kiedyś takim prezentem bywała paproć. Nadepnięcie jej oznaczało wojnę. Na koniec przywitaliśmy się z przybyszami, łącząc nasze czoła i nosy w tradycyjnym  geście powitania.

Widziałam taką ceremonię na żywo. Ale teraz, kiedy przeżywałam ją w moim rodzinnym mieście, wydała mi się szczególnie niezwykła. Te kilka dni naładowało mnie tak dobrą energią, jak wyjazdy w daleki świat.

Spotkałam ludzi, którzy poszukują w różnych tradycjach i łączą światy,dając z siebie wiele. Uzdrawiają innych różnymi metodami.

Tak jak ona - budujemy mosty między kulturami, religiami, podejściem do sprawy leczenia i sposobu życia.

Bo tak naprawdę wszyscy tworzymy jeden świat.