Witam Czytelników! Inspiracją do napisania niniejszego odcinka stał się wpis – komentarz Michała Mazura w którym stwierdził między innymi:

(…)jest taka figura jak powieszony człowiek - wiszący do góry nogami, ale z nad wyraz spokojną twarzą, mimo swego położenia. Ciekawe, ale ta karta może mieć jakiś związek z inicjacjami wojowniczymi najwyższego rzędu (a w zasadzie wodzowsko-szamanistycznymi, związanymi z Odynem) (…) Bo fakt faktem, w wielu kulturach są ślady istnienia inicjacji wodzowskich, opartych na powieszeniu na drzewie właśnie - choć raczej nie do góry nogami.

Na e-łamach Taraki zarówno Wydawca jak i ja wielokrotnie już wspominaliśmy o tym, że dwunasta karta w porządku wielkich arkanów Tarota nasuwa skojarzenia z normańskim mitem o bogu Odynie, który poddał się samoofierze – inicjacji zwieszając się z gałęzi kosmicznego Jesionu Yggdrasil dzięki czemu uzyskał wiedzę o znaczeniu run. Poniżej fragment z Eddy poetyckiej, Pieśń Najwyższego, Pieśń V w tłumaczeniu Apoloni Załuskiej-Strömberg (całą pieśń można przeczytać w artykule Autorki Taraki Marii Piaseckiej)

Wiem, że wisiałem na wiatrem owianym drzewie
Przez dziewięć nocy,
Oszczepem zraniony, Odinowi ofiarowany
Sam sobie samemu.
Na tym drzewie, o którym nikt nie wie,
Z jakich wyrasta korzeni.

Chlebem mnie nie nakarmiono, ni napojem z rogu,
Wypatrywałem ku dołowi,
Przyjąłem runy - wołając przyjąłem, Spadłem potem stamtąd.

W przedstawianym przeze mnie (choćby TU) diagramie klucza Karta Wisielca (12) łączy się jedną z linii z kartą Słońce (19).

W wielu dawnych (neolitycznych) kulturach miało miejsce składanie ofiar ludzkich dla bóstw solarnych. Jednakże możliwym jest, że ten neolityczny koncept przymusowej ofiary ludzkiej kończącej się śmiercią (kozła ofiarnego) to wypaczenie wcześniejszych paleolitycznych i mezolitycznych inicjacji typu szamańskiego, gdzie nie dochodziło do rzeczywistej śmierci, a jedynie do śmierci symbolicznej w wyniku której ginęło dawne ja inicjowanego.
Artur Kowalik w swym artylule Zarys kosmologii dawnych Słowian dokonuje genialnej analizy symbolicznej „sakralnej szubienicy” (na identycznej konstrukcji zawieszony jest tarotowy Wisielec):

W sposób ewidentny opisywana konstrukcja symbolizuje energię kreacji, zachowując zarazem jej bliźniaczą charakterystykę: dwa słupy wyrażają stan polaryzacji układu, zaś łącząca je poprzeczka - stan bipolarnej jedności, jaka panuje w najwyższym punkcie wszechświata, miejscu wiecznego ognia udzielającego nadprzyrodzonej wiedzy.

Jednym z najsłynniejszych rytuałów inicjacyjnych opartych na samoofiarowaniu jest Taniec Słońca spotykany u różnych plemion północnoamerykańskich Indian prerii. Poniżej cytat z Wikipedii:

Cała uroczystość obejmowała czterodniowe przygotowania i cztery dni tańców ku czci Słońca. Uroczystości towarzyszyły uczty, modlitwy i pieśni cierpienia, a sam Taniec Słońca stanowił punkt kulminacyjny, podczas którego młodzieńcy byli poddawani próbom męstwa połączonym z samotorturą. Wielu Indian uczestniczyło w obrzędach Tańca Słońca dla wypełnienia ślubowań złożonych z zamian za pomoc otrzymaną od sił nadnaturalnych. Podczas tańców, doprowadzających nieraz do stanów ekstazy, tancerze czasem doznawali wizji.
Ze względu na samotortury i wizje, rząd USA w 1904 r. zakazał odprawiania Tańca Słońca i zakaz ten został zniesiony dopiero w 1935 r.

Podobnym rytuałem czy też odmianą Tańca Słońca była spotykana u plemienia Mandanów ceremonia Okipa mająca charakter inicjacji typu wojowniczo – szamańskiego.
Poniżej ilustrujący ją obraz George'a Catlina z około 1835 r.

"Terravis" Wiktor Rumocki