Południe Rosji to teren wiecznie niespokojny i anarchizujący. Korzystny klimat i dobra gleba na pewno sprzyjają większemu poczuciu niezależności od władzy, a zatem i większemu poczuciu własnej wartości. Z kolei stały kontakt z koczownikami nadaje ludności pewien niestabilny charakter, coś w rodzaju ADHD (jak mówią złośliwi). Nie trzeba się więc dziwić, że zarówno pierwsza, jak i druga dymitriada cieszyła się największym poparciem właśnie na południu Rosji, a więc na ziemiach po prostu położonych na południe od miasta Moskwa.

Osobom nieobznajomionym z historią wieku XVII wyjaśniam: dymitriada był to sposób realizacji transformacji ustrojowej od państwa Rurykowiczów do państwa Romanowów. Dynastia Rurykowiczów wygasła, ponieważ a) Iwan Groźny zamordował najstarszego syna, Iwana; b) kolejny syn Fiodor nie doczekał się potomstwa; c) trzeci syn Dymitr padł w Uhliczu ofiarą zamachu.

Danuta Czerska, autorka mocnej biografii cara Borysa Godunowa poprzez dobór faktów wysnuła tezę, że za zabójstwem Dymitra Iwanowicza nie stał Borys Godunow (jak chciałaby propaganda Romanowów), lecz sami Romanowowie. Być może pewien udział w spisku miał także Wasyl Szujski, który jako szef komisji badającej sprawę zamachu na Dymitra, wymusił na świadkach zeznania, jakoby śmierć carewicza nastąpiła na skutek nieszczęśliwego przypadku.

Gdy na Romanowów spadły prześladowania ze strony cara Godunowa, ubogi, lecz zdolny dworzanin Romanowów Hriszka Otriepiew został wysłany do Rzeczypospolitej z tajemną misją. Udawał się tam pod pozorem pielgrzymki do miejsc świętych w Kijowie, jako mnich. W rzeczywistości pilnie szukał przyjaciół. Zaprzyjaźnił się z zaporożcami i z księciem Adamem Wiśniowieckim, który z kolei polecił go wojewodzie sandomierskiemu Jerzemu Mniszchowi. Hriszka przedstawił bowiem awanturniczy plan, który bardzo podziałał na wyobraźnię ukrainnych panów kresowych. Podawał się mianowicie za cudownie ocalonego Dymitra Iwanowicza i prosił o pomoc w odzyskaniu moskiewskiego tronu!

Dlaczego o tym piszę? Otóż po to, by ukazać, że źródło potencjalnych kłopotów dla Moskowii tkwi właśnie na Ukrainie. To tutaj jest w istocie jedyny ośrodek konkurencyjny wobec Moskwy i to tutaj Moskwa może się spodziewać wszystkiego najgorszego. A już współdziałanie Polaków z Ukraińcami to geopolityczny koszmar, który od dawna dręczy obecnego władcę Kremla.

W XVII wieku południe Rosji chętnie przyjęło Dymitra Samozwańca, a miejscowi kozacy dońscy, bojarzy, chłopi chętnie wstępowali w szeregi jego armii. To pokazuje potencjał Ukrainy, która zawsze będzie miała jakiś wpływ na Siewierszczyznę, na stepy nadwołżańskie i aż na Kaukaz. To jest naturalny teren ekspansji kozaków, a choć kozaków trudno uznać za „Ukraińców”, jednak bez mitu kozackiej sławy, ukraińska tożsamość narodowa wyglądałaby być może zupełnie inaczej. To właśnie kozacy z jednej strony podbijali kolejne tereny dla Moskowii, lecz z drugiej strony stanowili ten wiecznie buntowniczy, anarchizujący element, który stale przysparzał Kremlowi kłopotów.

Historyczna Siewierszczyzna

Po katastrofie smoleńskiej 10.04.2010 przewidywałem, że w samej Rosji coś musi „drgnąć”. Pomyliłem się tylko o tyle, że do rewolucji nie doszło na terenie południowej Rosji, lecz na Ukrainie. Ale stąd jest już całkiem niedaleko na południe Rosji i podejrzewam, że właśnie niepokojów na tym terenie najbardziej się obawia Władymir Władymirowicz.

To co robię dla Polski, a jak się okazało również dla Ukrainy, to mój blog o województwie smoleńskim (smolensk.alchymista.pl). Przywracam dzięki temu stare nazwy polsko-ruskie, które zostały zmoskwiczone w wieku XVIII i XIX. Staram się przywrócić pamięć o tym województwie, nanoszę te nazwy na mapę. Myślę, że każdy polski inteligent ma obowiązek robić wszystko w celu osłabienia tej zmory ze wschodu, która gloryfikuje Stalina i ujednolica nauczanie w szkołach w taki sposób, aby z młodych Rosjan zrobić doskonałe narzędzie odrodzonej tyranii.

Poza tym biję głową w mur niechętnych Ukrainie niektórych prawicowych blogerów. Tych samych, którzy skądinąd są ludźmi zdolnymi i inteligentnymi, a jednak silnie uprzedzonymi do Ukraińców, a ściślej mówiąc: do Haliczan. Wierzę jednak w to, że w końcu mur niechęci się rozsypie, tak samo, jak rozsypał się mur niechęci Haliczan do nas.

Będzie to mój już „dziesty któryś” tekst w obronie Ukraińców. Czytelnicy raczą uzbroić się w cierpliwość: będzie ich jeszcze niemało...