Niedawno zostałam zaproszona na kolację do młodej pary mieszkającej na grodzonym osiedlu. Dla mnie powstała od razu pewna niewygoda: samochód tych, którzy mnie wieźli, nie mógł podjechać bezpośrednio pod blok (tfu, tfu, apartamentowiec), wysadzić mnie i odjechać. Zatrzymaliśmy się więc przed systemem furtek i schodków do nich prowadzących – konkretnie, aby wejść do windy, należało pokonać ich trzy, plus wejście. Drzwi, jak zwykle w takich razach ciężkie; dobrze, że był ktoś, kto przede mną je pchał, ja sama pewnie miałabym trudności.

         Potem przywitanie i pierwszy rzut oka na mieszkanie. Wystrój standardowy: wielki płaski telewizor, rasowy, drogi kot i niewygodna kanapa. Zero rzeczy osobistych na widoku – książek, papierów, gazet itp. Jeśli gdzieś były, to skrzętnie pochowane – być może w pamięci komputera, albo w jakiejś chmurze. Na stole kolacja wprawdzie smaczna, ale bez odrobiny surówki, ogórka czy pomidora, czy jakichś warzyw. Gulasz i kartofle. Coca-cola i dobra, bardzo droga whisky. Kawy i herbaty brak. Kawę się pije rano w pracy, a któż w tym świecie piłby herbatę, jak ma pod nosem coca-colę! Babcia niestosownie ubrana w czarne jedwabne spodnie i kasak przetykany złotą nitką (tak się kiedyś chodziło na proszone kolacje) przywitana przez panią domu w wielkich kapciach z króliczymi uszami i bluzie z nadrukiem.

         W telewizorze trwa mecz, rozmowa krąży wokół potknięć polityków i do nich się ogranicza. Tematy dawno już przedyskutowane na FB w rozmaitych konfiguracjach, w telewizorach szły ze dwa tygodnie temu, jednak rozmówcy bardzo zaangażowani w problem świecącego nosa kandydata na prezydenta Dudy i faux pas urzędującego prezydenta w Japonii, który podobno wszedł na jakieś krzesło (czego nie widziałam).

         Inna proszona kolacja w gronie ludzi mojego wieku lub niewiele młodszych, naukowców, niektórych jeszcze czynnych zawodowo. Taksówka podwiozła mnie pod same drzwi klatki schodowej peerelowskiego bloku, choć winda była dopiero z półpiętra, na które trzeba było wejść schodami. Zapewne w całym pionie nikogo nie ma na wózku. Na szczęście permanentnie uszkodzony domofon tym razem działał i nie trzeba było dzwonić komórką do gospodarzy. Ten sam, jak poprzednio mój strój, był jak najbardziej stosowny. Gospodyni przygotowała wspaniałe potrawy, wygodne fotele okupowały dwie niesprawne osoby: ja i pewna pani profesor. Niestety, tematyka zawodowa gości była mi obca, jednak nikt się nią nie zajmował. Pani profesor brylowała w towarzystwie wypowiadając się na każdy możliwy temat, począwszy od włoskiego bezwodnego ciasta na pierogi, na studentach i ich wiedzy ogólnej skończywszy. Mówiła interesująco, w myśli skrzętnie zapisałam przepis na pierogowe ciasto, niestety zdominowała cały wieczór. Najadłam się za wszystkie czasy, tylko próbując wszystkiego po trochu – ale żal było nie spróbować. Jedynym, co jakoś mi przeszkadzało, był pusty środek pokoju. Wprawdzie stół przygotowano w systemie bufetowym, ale nikt nie poruszał się w tej pustej przestrzeni, nakładając od razu pełne talerze, wskutek czego fotel pani profesor stał się katedrą, a reszta gości, łącznie z jej mężem, usadowionych naprzeciwko na kanapie, automatycznie stała się słuchaczami. Mój fotel, stojący z boku, pod ścianą, na strategicznym miejscu, bo przylegający do bufetu, jakoś odzwierciedlał moją rolę obserwatora. Myślę, że nie trzeba ustawień Hellingera, żeby wyciągnąć wnioski co do sytuacji towarzyskiej i mentalnej uczestników kolacji. (Dla uproszczenia pomijam inne osoby, których pozycja i rodzaj zajmowanych siedzisk, łącznie z gospodynią, także miały swoje głębsze znaczenie.

         Jeszcze inna kolacja, tym razem u mnie w domu, z młodymi ezoterykami. Ubrałam się swobodniej, w letnią sukienkę z indyjskiej  bawełny, Upiekłam jakieś drożdżówki z kapustą i soczewicą, zrobiłam dwie sałatki. Piliśmy, co się trafiło: piwo, herbatę, kawę, kompot z mrożonych winogron z mojej działki, wodę mineralną. To było pierwsze spotkanie, nie wiedziałam więc, czy ezoterycy piją alkohol, i nie przygotowałam się nań, ale skoro pili piwo, to pewnie wino też by wypili. Na drugi raz się poprawię. Jeden z uczestników przyniósł torbę z misami tybetańskimi i miałam przyjemność doznania seansu uzdrawiającego. Nie wiem, czy cokolwiek poprawił w moim zdrowiu, ale dał mi miłe wrażenia i odprężenie. Niezwykłe to wrażenie czuć dźwięki poprzez misy ustawione na swoim ciele. Ciekawe tylko, że pod koniec seansu miałam uczucie, jakby opuszczało mnie coś nieprzyjemnego, powodując przejściowy ból w jednym z członów serdecznych palców prawej i lewej ręki i którymś z palców u stóp. Niestety, bóle mnie nie opuściły.

         Rozmowa toczyła się wokół bardzo różnych tematów : Anastazja i Anastazjowcy, jakiś konkretny sen uczestnika i interpretacja postaci w nim występującej - trzynastoletniej dziewczynki w wieńcu z polnych kwiatów, trochę żartów i poważnych rozważań; ponieważ opowiadający siedział pod obrazem Izabeli Ołdak przedstawiającym symbol szczęścia:

 sugerowaliśmy mu, iż sen był proroczy i miał pokazać jego wizytę u mnie oraz właśnie młodziutką, możliwe że rodzimowierczą Słowiankę, na którą powinien poczekać jeszcze parę lat. Rozmowa toczyła się także wokół pewnych lektur, a także wyczuwania śmierci, gdy pojawia się w pobliżu (umieranie kogoś w jednym z wielu mieszkań w bloku). Było ciekawie i swobodnie, wszyscy wypowiadali się i wszyscy słuchali cudzych wypowiedzi. Ja wyniosłam z tej rozmowy oprócz miłych wrażeń także notatki o książce, której warto poszukać i przeczytać. To spotkanie było zdecydowanie dla mnie najbardziej miłe, swobodne i interesujące, choć w niektórych sprawach mieliśmy inne zdanie (np. o Anastazji i autorze książek o niej). Po tym spotkaniu od jednej z uczestniczek dowiedziałam się też o mnie czegoś ciekawego, wynikającego z usadowienia gości (i też nie było konieczne do tego stosowanie ustawień Hellingera).

         Czy te trzy światy, tak bardzo do siebie niepodobne, kiedyś się spotkają? Na moich oczach zmienia się wszystko, rozdrabnia, rozczłonkowuje, dzieli na kategorie. PRL przeorał świat przedwojenny, zrównał, przynajmniej pozornie ludzi. Awans kulturalny poprzez wykształcenie i stanowiska spowodował, że ludzie się wymieszali. Na weselach można było spotkać różnych ludzi, ze wsi i z miast, na różnym stopniu kultury życia towarzyskiego i jakoś to było naturalne i nikogo nie raziło. Na studiach miało się kolegów i koleżanki o różnym pochodzeniu, choć o zbliżonych zainteresowaniach. Czasami powstawały zabawne sytuacje, które powtarzano jednak jak anegdotę. Ja sama miałam męża pochodzącego z innej grupy społecznej, ale i tak nie miało to znaczenia przez wiele lat. Na samym początku naszego związku rodziny obu stron uważały, że popełniliśmy mezalians. Moja mama – bo była żoną inżyniera (napominali mnie zawsze, żebym nie zapominała dodać magistra inżyniera), rodzina męża, którego ojciec był podoficerem odznaczonym licznymi medalami za męstwo w czasie wojny – bo moi rodzice byli rozwiedzeni; mama po wojnie nie pracowała, nie należała się jej więc renta chorobowa, do której trzeba było mieć 5 lat stażu pracy po wojnie, a ojciec nie płacił alimentów, więc byliśmy biedni jak myszy kościelne i pomagała nam okresowymi zasiłkami Opieka Społeczna. W ich oczach nie znaczyliśmy więc nic. My z mężem śmialiśmy się z tego, i choć rodziny się nie znały i nie chciały poznać, dochodziło czasem do zabawnych sytuacji. Kiedyś odwiedziła nas pewna ciotka, repatriantka ze Wschodu, przynosząc w spóźnionym prezencie ślubnym wielką, puchową poduchę. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam potężną kobietę, ubraną po chłopsku z tą poduchą. Wiedziałam, kim jest, ale ona nie odpowiedziała na moje powitanie, tylko od progu załamała ręce. — Cóżeś ty za żonę sobie wziął — zawołała do mojego męża od progu — takie chuchro, jak ona ci dziecko urodzi. Faktycznie jestem niewysoka, a ważyłam wówczas czterdzieści parę kilo. Rok później byliśmy już rodzicami bliźniąt.

         Nie przeszkodziło to jednak, że w obu rodzinach rozmawialiśmy swobodnie na różne tematy i nikt nas nie traktował jako dziwadła. Na weselach wiejskich równie dobrze bawiliśmy się jak na miejskich ślubach kolegów i koleżanek ze studiów. Tańczyło się te same tańce, słuchało tych samych piosenek. Ludowe przyśpiewki, które czasami się pojawiały, nie burzyły weselnych konwenansów.

         Dziś, gdybym na spotkaniu nr. 1 zaczęła opowiadać o jakiejś przeczytanej ostatnio książce, a na obu pierwszych spotkaniach zaczęła coś o astrologii albo o tarocie, potraktowano by mnie jako krańcowe dziwadło, relikt minionych czasów. Kiedyś różni ludzie opowiadali różne rzeczy, o których nie miało się pojęcia, ale byliśmy do tego przyzwyczajeni. Różne światy spotykały się i mieszały — dziś dzielą je lata świetlne. Może właśnie po to są rewolucje i wojny — zakodowane w człowieku (tak samo jak podobno zakodowany jest instynkt religijny), aby wszystko mogło nagle wirować i mieszać się. Tak jak bolesna starość i choroba jest po to, aby nie żal było odchodzić. Przygotowując się więc do czekającej nas nowej wojny lub rewolucji, zamiast zakładać infantylne kapcie z uszami królika, należy zaopatrzyć się w inny ich wzór:

Z licznymi odmianami, które można obejrzeć tu:

https://www.etsy.com/listing/108449743/pattern-for-tiger-1-tank-panzer

http://de.dawanda.com/product/62893011-Panzerhausschuhe-Haekelanleitung

http://failblog.cheezburger.com/poorlydressed/share/8152168192

https://www.etsy.com/listing/179416072/crochet-tank-slippers-panzer-tank-shoes?utm_source=OpenGraph&utm_medium=PageTools&utm_campaign=Share