W książce „Wielcy filozofowie współczesności” (autorzy: Katarzyna Gurczyńska-Sady i Wojciech Sady, Kęty 2012) Wojciech Sady pisze w rozdziale o Adornie:

I dalej:

Dokładnie to jest treścią i znaczeniem tarotowej Dziewiątki Monet i odpowiadającego tej karcie punktu w zodiaku: 8 3/7 stopnia Skorpiona, punkt w biseptylu do Zera Koziorożca, ziemny siedmiokrotny punkt w Skorpionie. (Można ten fragment czytać wręcz jako definicję sensu tej karty lub punktu!)

Dziewiątki tarotowe (i ósme i 3/7 stopnie w znakach kardynalnych) niosą sensy cnót, czyli jakby abstrakcyjnych ideałów rozwoju w danym żywiole lub tarotowym kolorze. Te cnoty są cztery:

• w żywiole Ognia lub kolorze Kijów jest to Pewność: Dziewiątka Kijów, 8 3/7 Wodnika, w talii Rider-White osiłek wsparty na kiju, w talii Sheridan-Douglas dodatkowo opleciony bluszczem, znak, że trwa tak długo;
• w żywiole Wody lub kolorze Pucharów jest to Miłość do Przeszłych i Przyszłych, 8 3/7 Byka;
• w żywiole Powietrza lub kolorze Mieczy jest to Wolność, 8 3/7 Lwa;
• w żywiole Ziemi lub kolorze Monet jest to Jawność, ale i Wymiana, 8 3/7 Skorpiona...

... Czyli dokładnie ten stan rzeczy, nad którym tak ubolewał Adorno: zdjęcie z rzeczy wszelkich tajemnic, zarówno tych, które polegają na niewiedzy, na niedostatecznym poznaniu, jak tych, które polegają na czyimś emocjonalnym przywiązaniu. Tak ujawnione, wydobyte na jaw rzeczy, mogą być puszczone w handlowy ruch, stają się przedmiotami sprzedaży i kupna. (Zarówno niepoznanie przedmiotów, jak i obłożenie tajemniczym tabu, handlowi przeszkadza.) Ale jako że dziewiątki przedstawiają pewien ideał, to i jawność i „handlowość” stają się tu całkowite, dotyczą wszystkiego: wszystko na sprzedaż.

Jednak jest to cnota. Tyle, że to cnota jednego tylko koloru-żywiołu; są i inne, i gra między nimi nie jest prosta.

To, co Adorno (tak jak streszcza jego poglądy Sady) uważał za jakiś defekt, skazę oświeceniowej cywilizacji, jest po prostu częścią naturalnej dynamiki memów. Walczyć z tym, gniewać się na to, to jak gniewać się na prawo grawitacji lub następstwo pór roku.

Przy okazji, w rozdziale Sadego o Adornie jest ciekawy opis okoliczności jego śmierci, w 1969 roku, gdy filozof miał 66 lat:

Brzmi to jak antyczna tragedia... albo jak sceny ze „Zmierzchu bogów” Viscontiego. Kilka dni z końca życia Theodora Adorno woła o teatralny dramat lub film.