Na rycinie Mariana Wawrzenieckiego pt. „Ofiara wiosenna” pod pudendum nagiej kobiety uwieszona jest ścięta brodata głowa mężczyzny. W tekście „Baba na pal” zauważam, iż wygląda to na aluzję do (śmierci) św. Jana Chrzciciela. Co przydarzyło się Chrzcicielowi? Skrytykował Heroda Antypasa za to, że ów władca odebrał żonę (imieniem Herodiada) bratu – za co Herod uwięził go. Przed Herodem tańczyła „córka Herodiady”; w Ewangeliach bezimienna, którą późniejsza tradycja nazwie Salome, czyli „Pokój”. Roznamiętniony tańcem swej młodziutkiej bratanicy władca przyrzekł spełnić każde jej życzenie; na co dziewczyna zażądała głowy Chrzciciela, którego zatem Herod, choć niechętnie, kazał ściąć. Salome dostała głowę proroka na misie. Opowieść, choć umieszczona w realiach około 30 roku n.e. i z udziałem historycznej postaci Heroda Antypasa, jest baśnią, a fragment u Józefa Flawiusza wzmiankujący o Chrzcicielu jest jawnie taką samą późniejszą pobożną fałszywką, co tamże pisana wzmianka o Jezusie.

Niby „słowiański” obraz Wawrzenieckiego okazuje się być brakującym ogniwem w micie Chrzciciela. Kobiecy srom i podwieszona pod nim ścięta głowa służą wskazaniu tego, co w obu tych rzeczach wspólne: lejąca się krew. Dwa rodzaje krwi zostają sparalelizowane: w przestrzeni mitycznych znaczeń (w przestrzeni mitemicznej) krew ulewana z pochwy kobiety co miesiąc, staje się magicznym ekwiwalentem krwi ulewanej z uciętej głowy mężczyzny – raz w życiu, na jego gwałtowny koniec. Krew jest w tym równaniu tym, co wspólne. Inne elementy podlegają inwersjom: kobieta : mężczyzna, starość : młodość, góra (głowa) : dół (srom), okresowo : jednorazowo i ostatecznie. Gdy w tych proporcjach zmienić „okresowo” na „jednorazowo”, zasada inwersji wtedy wymusi, żeby inwersją połączyć „koniec” z „początkiem”, inicjacją. W wyniku dostajemy mit o Chrzcicielu: ulew krwi z głowy starego proroka końcowy, bo kończący jego życie, dostaje za lustrzane odbicie początek ulewania krwi przez młodą Salome. Śmierć Chrzciciela i podanie jej jego głowy na misie odbywa się – to właśnie odczytujemy z powyższej arytmetyki mitu – dla uczczenia pierwszej miesiączki u królewny.

Kobiecym okresowym ulewaniem krwi rządzi Księżyc-Miesiąc. Głowa Baptysty podana jest na misie, co ewokuje sposób przedstawiania Księżyca na rycinach, w tym na tej najbardziej znanej z osiemnastego arkanum tarota: męska twarz o wydatnym nosie i podbródku (taka jak u Wawrzenieckiego!) wpisana w krąg-tarczę Księżyca w pełni. Księżyc władca kobiet i ich okresu jest oto w pełni - stoi na niebie w opozycji do Słońca, więc Król, reprezentant mocy Słońca na Ziemi, spełni każde życzenie młodej kobiecie imieniem Pokój (także Rozkwit, Ład, Piękno – szalom po hebrajsku obejmuje wszystkie te znaczenia). I co robi? Organizuje swojej faworycie godną inicjację: ku czci jej pierwszej menstruacji, która uwolniła jej kobiecą moc (przyprawiając Króla o zachwycenie jej tańcem) wypuszcza krew także z głowy starego proroka, głosiciela „saturnowego” sztywnego porządku. Siła kapryśnego (ale i zbrodniczego) młodego Życia zwycięża nad literą prawa i jego strzeżycielem. Żeby mitologii stało się zadość, dzieje się to około dnia letniego przesilenia (bo święto Janowe jest mniemane jako rocznica tamtej krwawej jatki), kiedy zaczyna się podległy Księżycowi znak Raka, a Słońce jest w opozycji do swej pozycji w końcu grudnia, kiedy narodzi się jego – słoneczny - bóg, Jezus Chrystus.

Święty Jan JEST Księżycem, patronem wód i rzek, dawcą sakramentu wody, składanym w krwawej ofierze przez dekapitację młodym dziewczynom świętującym swoją pierwszą miesiączkę.

Tak oto dzięki Wawrzenieckiemu ewangeliczna opowieść o Janie Chrzcicielu okazała się być mitem menstruacyjnym. Drugim – bo pierwszy to ten o Czerwonym Kapturku i wilku.