Powiem wam, że jestem za Sekretem. Co prawda nie pamiętam już co w nim było napisane, ale z dzisiejszej perspektywy jest to dla mnie mało istotne.

Powiem wam, że jestem za "Sekretem". Co prawda nie pamiętam już, co w nim było napisane, ale z dzisiejszej perspektywy jest to dla mnie mało istotne.

Aby wyjść z depresji i przygniatającego mnie z zewsząd negatywnego sposobu myślenia, zastosowałam prostą technikę terapeutyczną, czytanie książek związanych z pozytywnym myśleniem. Wpadłam na ten pomysł  sama. Dopiero po paru latach dowiedziałam się, że jest to rzecz stosowana przez terapeutów.

W domu czytać niczego nie mogłam z powodu problemów z koncentracją. Wychodziłam ledwo trzymając się na nogach i szłam do księgarni. Tam kierowałam się prosto do półki z pozytywnymi czytadełkami i co mi wpadło w rękę, połykałam wzrokiem w całości lub po kawałeczku. Siadałam na schodkach lub podłodze i czytałam parę godzin. "Sekret" był jednym z tych tomików.

Najlepiej mi szło przyswajanie lektur po rozpoczęciu kursu szybkiego czytania. Nie przyspieszyło się, ale uruchomiło. Tak jakby mi mózg zaczął pracować.

Pewnego dnia z radością pochwaliłam się koleżance, która również cierpiała na depresję: ja czytam! To było niewiarygodne dla mnie. Bardzo cierpiałam z powodu braku napływu wiedzy do mojej głowy. Po paru dniach ta sama znajoma oddzwoniła, oświadczając, że nie może się ze mną przyjaźnić właśnie z tego powodu, że czytam. Oniemiałam ze zdziwienia. Po jakimś czasie wyparła się tego;)

To chyba jest dowód, jak mocno programy zapisane w umysłach tkwią w ludziach. Dodatkowo kościół twierdził, że pozytywne myślenie jest zakazane i szkodliwe. Na szczęście nie wiedziałam o tym, bo mogłabym się tym faktem przejąć. Znalazłam tą informację po jakimś czasie w jednej z wypowiedzi red. Roberta Tekieli. Dla mnie to bardzo dziwny człowiek. Początkowo zafascynowany rozwijaniem nadprzyrodzonych mocy w sobie, po jakimś czasie przeszedł na katolicyzm. Ja najwyraźniej jeśli chodzi o Kościół przechodzę proces odwrotny, choć człowiekiem wiary w Boga jako siłę dobra i miłości wciąż jestem. Pan Robert chyba znajdował się po jakiejś ciemnej stronie mocy i to mu zaszkodziło. Najwyraźniej doprowadziło go to do jakiegoś niezrównoważenia, skoro później twierdził, że pozytywne myślenie jest szkodliwe. Przeszedł ze skrajności w skrajność. Mnie zaszkodziło myślenie negatywne. To chyba tak, jak z alkoholem. Trzeba wiedzieć co pić, w jakim towarzystwie, i pamiętać, że mieszanie trunków szkodzi. A już na pewno szkodzi picie denaturatu. Redaktor Tekieli musiał coś tak szkodliwego skonsumować, skoro głosił zakaz pozytywnego myślenia.

Mnie zaszkodziło na pewno nieustanne straszenie. Skąd ten pomysł, że to, co pozytywne może zaszkodzić? Zaszkodzić może brak realizmu. Ja jednak zawsze byłam dziwnym połączeniem stąpania po ziemi i wiary w bajki. Dla mnie ważny jest złoty środek.

A sekret? Tak wierzę, że on jest w nas i w otaczającym nas świecie. Wierzę, że marzenia się spełniają, choć nie zawsze mam tego dowody. Chętnie poczytam i obejrzę film ponownie. Bajki czy nie bajki, wg mnie na etapie przygnębienia warto czytać takie książki. Wierzę, że świat jest taki, jak myślisz, że jest. Wierzę, że cuda są o krok. Ale zazwyczaj są wynikiem ciężkiej pracy nad sobą i dążenia do zmiany, a nie jednorazowej afirmacji.  

Jak czytam takie książeczki, choć na chwile rosną mi skrzydła w moim toksycznym środowisku. Widzę światełko w tunelu.

Zrobiłam przecież kawał roboty ze sobą między innymi dzięki tym pozytywnym lekturom. Z depresji trudno jest wyjść samemu, bez lekarstw, pomocy specjalistów i wsparcia. A ja to zrobiłam. Wyczytałam gdzieś: „bądź zmianą, którą chcesz widzieć w świecie”. Mam nadzieję, że choć trochę nią jestem, choć wiem, że jeszcze dużo do zrobienia przede mną.

Małgorzata Ziółkowska