Czyli wielowarstwowy. Kiedy zedrzesz zewnętrzną łupinę, pod nią okazuje się następna.

Czytam artykuły Ewy Thomson: „O kolonizacji Europy Środkowej” (to w Rebelyi.pl, kopia jest w Bibule) i „Polska nie ma przyjaciół...” („Polska nie ma żadnych przyjaciół wśród silnych państw i polityków świata” - w Portalu Arcana). Nie będę ich tu streszczać; po to wklejam linki, żebyś przeczytał/a. Chodzi mi o coś w tekście-przekazie, czego może od razu nie widać. Nie widać... A przecież istotą tego, o czym pisze prof. Ewa Thomson, istotą kolonializmu w dyskursie, jest właśnie to, że czegoś nie widać-nie słychać, ponieważ zostało przebiegle ukryte przez Zwycięzców, którzy piszą historię i definiują dyskurs.

Pisze Ewa Thomson:

"Rozbiory Polski zakończyły kolonizację Europy Środkowej, kolonizację, w której uczestniczyły Rosja, Prusy, Austria oraz imperium ottomańskie" (patrz wyżej).
Miedzymorze po Kongresie Wiedeńskim 1815. - mapa z Wikipedia: Kongres Wiedeński, na niej granice Międzymorza poprowadzone granicami obecnych państw regionu.

To jest pierwsza warstwa kolonialnej cebuli. Bo Autorka wspomina o następnej:

Tu dochodzimy do tego, na co chcę zwrócić uwagę. Oto kolejne wyimki z tekstów Ewy Thomson:

Miałem tu problem z wyjęciem tych wyimków z tekstu! - Ponieważ u Autorki skojarzenie Polska=katolicyzm jest odruchowe, jedno z drugim zrośnięte, „jeśli A to B”. Wzmianki o Polsce-Koniecznie-Katolickiej nie są przedmiotem jej uwagi – idą, powiedziałbym, „z automatu” i są wplecione w zdania mówiące o czymś innym.

To jest ta trzecia łupina kolonialnej cebuli. Łupina 1: Polska była od Rozbiorów kolonizowana przez Rosję i państwa niemieckie. Łupina 2: Polska sama kolonizowała Kresy czyli obecną Ukrainę, Białoruś, Litwę.Łupina 3: Polska wcześniej została skolonizowana przez Kościół Katolicki, czy jak kto woli oględniej, przez „chrześcijańską Europę”.

Prof. Ewa Thompson ma rację pisząc o polskiej sytuacji kolonialnej, ale koniecznie trzeba zauważyć głębsze piętro (lub cebulową łupinę) tej kolonialnej sytuacji.

To o tym pisał Zorian Dołęga Chodakowski:

Prof. Ewa Thompson każe czytelnikom przyjąć za oczywistość, że „polskie umiłowanie wolności”... „wyrosło na glebie katolicyzmu”. Ale to nie jest wcale oczywiste! Może owszem, wyrosło, ale jako skutek buntu przeciw samowoli książąt Kościoła i dominacji agentów Watykanu? I o tyle dawni szlacheccy republikanie byli wolni, o ile nie dali się zhołdować kościelnej organizacji?

Gdy czytam o tych sprawach, mam wrażenie, że autorzy zaplątują kolejne samo-zaciskające się węzły-pętle:

• jeśli chcesz być wolnym Polakiem, musisz zaakceptować władzę (dominację) księży nad sobą
• jeśli nie chcesz być w Polsce katolikiem, musisz być lewicowcem (czyli, właściwie, zdrajcą)
• jeśli nie chcesz być katolikiem, musisz być ateistą, a jako taki być ślepy na ducha, tradycję, piękno itd.
• jeśli chcesz być lewicowcem, musisz być „kosmopolitą” czyli lekceważyć swoją narodową przynależność, tradycję itd., a to dlatego że:
• jeśli odrzucasz katolicyzm, to odrzucasz polskość
• jeśli odrzucasz katolicyzm, to (będąc Polakiem) odrzucasz religię jako taką, ergo nie wolno ci być buddystą, poganinem-rodzimowiercą, szamanistą
• jeśli twierdzisz, że jesteś buddystą, poganinem, szamanistą, to ci nie wierzymy, bo jako Polak (biorąc powyższe przesłanki) możesz tylko na to się zgrywać, ergo jesteś istotą niepoważną (więc nie dopuścimy cię do dyskursu).

A także, podobnie:

• jeśli odrzucasz katolicyzm, stajesz się lewicowcem,a jako lewicowiec odrzucasz wolny rynek, gospodarczy liberalizm i jesteś miłośnikiem wszech-regulującego państwa, nadopiekuńczego i racjonującego, jeśli nie wręcz totalitarnego.

Zastanawiam się, czy w ogóle istnieje u nas skrzydło nie-katolickie i nie-lewicowe, czyli jednocześnie wolnościowe, prawicowe i pogańskie? (Lub buddyjskie itp.) Jeśli nawet ktoś próbuje mieć takie poglądy, to jego głosu nie słychać. Nie wszedł do dyskursu.