Kontynuuję. Skolonizowana, kolonialnie podbita (podbijana) i poddana kolonialnemu ukąszeniu - kolonialnemu kompleksowi mniejszej wartości Polska, nie jest bez winy, sama jako kolonizator. Kiedy o tym mowa, autorzy (jak poprzednio cytowana Ewa Thomson, czy dawniej cytowany Jan Sowa) przeważnie zauważają polski kolonializm na Kresach. Oraz jego pozostałości w świadomości, czyli nostalgię za Kresami plus patrzenie na wschodnich sąsiadów: Ukraińców, Białorusinów, Litwinów i Rosjan też, przez „orientalizujące” okulary. (Co się przejawia np. jako uważanie tych narodów za „niepoważne”, a ich państw za „sezonowe” - vide nieustające w świecie spekulacje kiedy i na jakie kawałki wreszcie Ukraina się rozpadnie.)

Ale kresowy post-kolonializm nostalgizujący to pryszcz, dużo gorszy jest nasz wewnętrzny kolonializm, czyli traktowanie przez Warszawę „prowincji” jak podbitych terytoriów. Co ma dobrą historyczną podkładkę, ponieważ Prusy (dziś zwane eufemicznie „Mazurami”), Pomorze i Śląsk (ten nie-przedwojenny) faktycznie zostały wojennie podbite (przeważnie przez Związek Sowiecki i nam od niego przekazane), ludność wyrzucona, ruchomości zszabrowane, nieruchomości (w znacznej części) rozebrane na cegły lub porzucone w ruinę, krajobraz zubożony, duch wtłoczony w beznadzieję. Poradzenie sobie z tym problemem jest (chyba) pilniejsze niż rewizja kompleksów i nostalgii kresowych.

Kolonialny stosunek Warszawy do Śląska, Prus i Pomorza (oraz „prowincji” w ogóle, także tej „staropolskiej”) jest jednak częścią szerszego zjawiska: tego, że polskie państwo od 1944 roku jest państwem opresywnym. Taki jest jego „duch”. I to niewiele się zmienia, a zaprowadzenie formalnej demokracji od 1989 także tu zmieniło mało, raczej formy i fasady zmieniono niż istotę. Polska jest państwem władzy, a nie republiką swoich obywateli. Skopiowano model czy typ rosyjski, despotyczny, i ten typ mocno się trzyma, przynajmniej teraz nie widać żadnych oznak, żeby coś miało się zmienić. Nie ma np. opozycyjnej partii, która by chciała („miała polityczna wolę”) zaprowadzić republikanizm i celowo, programowo zerwać z państwową despocją.

Narodowcy w Polsce mają kłopot: chcą afirmować wartości i życie narodu, który żyje w państwie, podczas gdy to państwo nie jest jego tylko samozwańczych „onych”. Kolejna samozaciskająca się logiczno-pojęciowa pętla – dołącz ją do tych, o których pisałem w poprzednim odcinku.