Serial: Twarda Ścieżka i podobne sposoby
Kruczyborskie klimaty
Na warsztatach w Kruczyborze.

Czwartek upłynął nam na kopaniu i przygotowaniu grobów do nocnej praktyki zakopywania się do ziemi. Ziemia w Kruczyborze jest piaszczysta i bardzo łatwo się w niej kopie. Z kopaniem uwinęliśmy się dość szybko. Gorzej było z patykami do podtrzymania ziemi nad grobem. Znaleźliśmy je w pobliskim lesie. Trzeba się było jednak przy tym trochę natrudzić, ponieważ potrzebna była bardzo duża ich liczba.
Zanim zapadł zmrok, wszystko było już gotowe.

Szczególnym dla mnie wydarzeniem było to, co się zadziało w grobie. Była to moja trzecia praktyka zakopywania się do ziemi. W czasie kopania grobu wszystko układało się bardzo dobrze. Niestety, po kilku godzinach pokazało się bardzo dużo mrówek, które były dosłownie wszędzie. Trochę z nimi pogadałem i widziałem, że mrówki zrobiły mi trochę wolnej przestrzeni na to, abym mógł do grobu wejść. Tym razem nie wziąłem do środka zegarka; postanowiłem też, że nie będę używał latarki. Po wejściu do grobu i szczelnym jego zamknięciu poczułem błogi spokój i czułość z jaką matka Ziemia mnie otula. Nigdy wcześniej nie czułem się w podobnej sytuacji tak błogo i bezpiecznie. Zrobiłem dwu-punkt na kilka spraw, trzymając jeden palec na ściance grobu, wyraźnie wyczuwając puls Matki Ziemi, która w ten sposób odpowiadała mi, że jesteśmy razem połączeni.
Gdy już zakończyłem pracę z dwupunktem, to wtedy zaczęły mi dokuczać mrówki. Co kilka sekund spadały na mnie albo ziarenka piasku, albo mrówki, które musiałem wytrzepywać z głowy. Na szczęście nie gryzły. Usłyszałem wtedy wyraźny sygnał, aby wyjść już z grobu, ponieważ moje relacje z Matką Ziemią zostały już przerobione i nic już tu nie ma do roboty. Usłyszałem: „Wychodź i idź, i pracuj z innymi żywiołami”. Wyszedłem więc i spojrzawszy na zegarek uświadomiłem sobie, że byłem w środku 3 godziny. Wydało mi się to niemożliwe. Byłem przekonany, że w środku byłem około 1 godziny.

Leśne drogi