Pełnia

15,16-02-2014

1. Drewno: 0,7m3 lipy, 0,2 buka
2. Kamienie: 40 (nie wszystkie dotrwały)
3. Woda: 15l
4. Czas rozpalania: ok. 2,5 godzin
5. Czas w Łaźni: 5 godzin (dwie sesje)
6. Uczestnicy: 8, po 4 w każdej sesji
7. Narzędzia: widły, rogi jelenia, kubek i słój, kociołek, miotełka wierzbowa, wachlarz, kufer
8. Instrumenty: bęben, bębenek, drumla, grzechotki, flet
9. Zioła - szałwia biała, lawenda
10. Pogoda: zimno, choć jak na zimę to całkiem znośnie
11. Pora: noc/przedświt (Łaźnia zakończyła się o godz. 6-tej)

Tym razem w ceremonii wzięło więcej osób niż poprzednio. Większość, bo aż całą piątka z Kamienia Pomorskiego w tego typu ceremonii brała udział po raz pierwszy. Po poprzedniej pełni zażyczyłem sobie 2 metrów brzozy. Życzenie się spełniło* więc nie musieliśmy męczyć się z mokrą lipą. Sokół przywiózł też trochę sezonowanego buka i dwa worki węgla. Węgiel przydał się do kuchni i do pieca.

W trakcie przygotowań miałem dylemat co do ilości uczestników. Ziemianka teoretycznie mogłaby pomieścić osiem osób, ale byłoby bardzo ciasno. Dość swobodnie natomiast jest gdy wewnątrz przebywają maksymalnie 4 osoby. Postanowiłem więc zrobić dwie sesje. Długo też zastanawiałem się nad opcją, w której pełniłbym tylko rolę ogniomistrza, a w samej ceremonii uczestniczyłoby sześć osób (ostatni, siódmy pielgrzym zgłosił się na kilka godzin przed ceremonią). Ziemianka jest mniejsza z tego względu, że budowałem ją przede wszystkim z myślą o indywidualnej praktyce (mniejsza konstrukcja, mniej kamieni, mniej spalonego drewna) uwzględniając jednak możliwość udostępnienia innym praktykom. Okres oczekiwania na drugą sesję sam w sobie nie jest zły, jednakże dzieli grupę, a poza tym więcej kamieni pęka gdy dłużej lezą w żarze. Jakkolwiek myślę, że przy większej ilości osób postawimy drugą, większą konstrukcję, przenośną lub doraźną.

Ok. godziny 18-tej, gdy wszystko było już gotowe, w pośpiechu postanowiłem jeszcze narąbać nieco drewna. Efekty był taki, że obciąłem sobie kawałek palca. Skończyło się szybką jazdą na pogotowie, szyciem, zastrzykiem i paczką opatrunków. Moja prawa dłoń została niemal całkowicie bezużyteczna. Niemal, bo jednak byłem w stanie trzymać bęben. Los chciał, że siłą rzeczy zostałem ogniomistrzem, a w samej ceremonii uczestniczyłem tylko przez chwilę.

Grupa z Kamienia Pomorskiego przybyła o czasie. Ulokowali się w pokoju zielonym, który wówczas pełnił jeszcze funkcję gościnnego. Przed rozpaleniem ognia mieliśmy jeszcze kilka luźnych godzin, które poświęciliśmy głównie rozmowom dotyczącym samej ceremonii.

Przed północą mężczyźni zaczęli przygotowywać stos. Księżyc ładnie świecił. Ogień rozpalił się bez większych problemów. Grupa liczniejsza, więc było bardziej instrumentalnie. Prym wiódł pewien przyjazny bęben.

Pierwsza sesja rozpoczęła się ok. godziny pierwszej w nocy i trwała mniej więcej 2 i pół godziny. Mankamentem było czekanie na swoją kolej. Dla kogoś nie przyzwyczajonego do siedzenia przy ogniu w nocy mógł to być problem, zwłaszcza, gdy czekało się na swoją pierwszą Łaźnię Ceremonialną, gdy w głowie obawy i niepewności. Z wnętrza dobiegały śpiewy i odgłosy radości. A więc działo się dobrze. Ja sam wciąż gryzłem się, czy wejść do łaźni pomimo zaleceń chirurga. Niestety jestem niepoprawnym krukiem - jednak wszedłem. Na chwilę. Kilka minut. Dłużej nie dałem rady. Ból był nie do zniesienia. No ale musiałem. Przed wyjściem wypowiedziałem intencję i podziękowałem towarzyszom podróży. Nie wiem co działo się dalej wewnątrz. Ceremonia zakończyła się o szóstej rano. Przez cały ten okres w mojej rzeczywistości istniał tylko ból. Płakałem jak dziecko. Z reguły nie biorę środków przeciwbólowych. O świcie jednak dotarłem do granic swoich możliwości. W zasadzie przez cały okres, gdy trzy osoby uczestniczyły w ceremonii przebywając w ziemiance, mentalnie, psychicznie i duchowo również byłem cały czas wewnątrz kręgu. Dotychczas ból w trakcie ceremonii był czymś naturalnym, oczywistym. Nie raz dochodziłem do granicy wytrzymałości w trakcie ceremonii. Bywało, że wychodziłem przed czasem. Ceremonia ta pomimo ekstremalnych warunków nie jest sportem wyczynowym „kto dłużej wytrzyma”. Tym razem jednak ból był nieporównywalnie silniejszy. Wyciągnąłem runę by zrozumieć tę sytuacje (pomijam tu lekkomyślność) - Tiwaz. Pomyślałem „sprawiedliwość”. No tak - kilka dni wcześniej uwolniłem sporą dawkę energii i teraz do mnie wróciła. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie znaczenie tej runy. Tiwaz jest runą Tyra. Znam przecież historię która opowiada o poświęceniu tego boga. Dlaczego wcześniej tego nie dostrzegłem? Informacja musiała obejść przegrzane obwody...

Odtworzyłem mit wkładając dłoń w paszczę wilka i straciłem prawą dłoń. Nie straciłem dłoni tylko kawałek palca, jednakże dłoń stała się bezużyteczna na jakiś czas. Ofiara z krwi i bólu. Nie jestem masochistą. Czemu to miałoby służyć? Ból jednak wprowadza umysł w odmienny stan świadomości, bez dwóch zdań. Gdyby nie Wilk, nie byłoby mnie tutaj. To za Wilkiem poszedłem z Żubrem, w wyniku czego odnalazłem to miejsce (albo miejsce odnalazło mnie), gdzie po raz kolejny podczas pełni Księżyca rozgrzewam kamienie w ogniu i wprowadzam je do ziemi. Szukałem Wilka, nie chciałem go spętać. Wilk to trudny przewodnik, niebezpieczny Duch. Nie doceniłem go.

Dłoń się goi. Pozostanie blizna, która będzie przypominać mi o tamtej nocy. Moją intencją było oczyszczenie tej ziemi. Tej konkretnej ziemi, na której stoi dom. W ciągu ostatnich dwóch dni mogłem wrócić do pracy. Zabrałem się za sprzątanie dzikiego wysypiska śmieci.

Do kolejnej pełni pozostało 9 dni.

Kruczybor, 7-3-2014

  ___

* Jak większość w Kruczyborze. Nie wiem jeszcze na jakiej zasadzie to działa, czy chodzi o moc miejsca, czy to wyjątkowa seria zbiegów okoliczności, ale rzeczywiście w tym miejscu muszę uważać czego sobie życzę.