Ja rocka nigdy nie rozumiałem niezależnie od wieku. Czy to o czymś świadczy?

Nie słuchałeś Beatles? Rolling Stones? Pink Floyd? Jethro Tull? Cream? Blind Faith? No tak. Być może pokolenie 64+ nie słuchało.

Czyli: Panie komendancie! Chodź pan, bo nie wiemy gdzie tego, no... orła gdzie powiesić.

Polecam zwłaszcza fragment zaczynający się około 0:01:53

Czyli: Panie komendancie! Chodź pan, bo nie wiemy gdzie tego, no... orła gdzie powiesić.

Polecam zwłaszcza fragment zaczynający się około 0:01:53

Połowa nazw nawet mi nic nie mówi.

Ale ja nie jestem typowym przedstawicielem pokolenia.

Jaka jest definicja "lemingów"?

Ten filmik wiele wyjaśnia:

Haha - Lemingi :) Moja ulubiona gra z lat gdy się uczyłem podstaw obsługi komputera. Niesamowita sprawa:)

http://www.youtube.com/watch?v=IAxdiURrj4M

 

A czy ktoś  kiedyś może "nucił" .... w kręgu ogniska ?_?

 

Och, stare dzieje ....

pokolenia 70-80, dokladnie z '78, ale wyrosłam z Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, Jethro Tull, Cream, King Crimson itp.

 A jesli chodzi o Lemingi to wolałam Pacmana.

Stan Wojenny pamietam od strony braku 'Teleranka' oraz bardzo zdenerwowanej Mamy.
Pamietam smak karminowej lemoniady w woreczku pitej przez slomke, tarcze na fartuszku, kolejki po papier toaletowy albo do skupu butelek (moja pierwsza podstawowkowa'prywatka' odbyla sie za pieniadze zarobione na sprzedazy butelek).

Pokolenie '83 juz tego nie pamieta. I zdziwilo mnie kiedys, bo ktos z tego rocznika nie wiedzial, co to jest telenowela 'Klan' :-)

Moje dzieciństwo to okres kiedy w muzyce rozgłos osiągneło Disco Polo (Relax:) Do którego jednak nigdy jakoś się nie przekonałem. Lubię mocne brzmienia. Przede wszystkim metal w różnych odmianach. nu-metal, heavy-metal, power-metal nawet reggae-metal.

Mam szacunek do w/w zespołów jako legend i protoplastów od których muzyka wyewoluowała (Chociaż nie każdy musi sądzić że przeszła level wyżej czyli upgrade).

Stanu wojennego nie pamiętam  i pewnie przyjdzie mi umrzeć nieuświadomionym.

Lata 80-te są uważam istotne z jednego przynajmniej względu o czym do końca życia będę pamiętał. Na ten czas przypada konfrontacja aktywności fizycznej, sportu, kształcenia umiejętności motorycznych przeciwko rozwojowi technologii, komputeryzacji i internetyzacji. Konfrontacja przegrana, co ciekawe i trochę dziwne bo bez jakichkolwiek inklinacji genetycznych. Osoby już dwa, trzy lata młodsze ode mnie własciwie funkcjonowały bez potrzeb ruchowych. Ale czasy się zmieniły i teraz jest odwrotnie. To ci biegający z piłką i pływający na basenach w tą i z powrotem sa adhdowcami.

@Weider - ta konfrontacja fizycznej motoryki z technologią i jej pokłosiem - maniakalnym przesiadywaniem i klikaniem, miała miejsce w realnym, masowym wymiarze dopiero od końcówki lat 90-tych - z naciskiem zresztą na lata jeszcze późniejsze czyli 2000 i dalej. Było tak przynajmniej jeśli chodzi o Polskę, bo na zachodzie Europy, a szczególnie w USA z oczywistych względów eksplodowało to dobre kilka lat wcześniej. Przede wszystkim - wcześniej (czyli w drugiej połowie lat 80-tych i początku 90-tych) nie było oczywiście nawet śladu internetu i stosunkowo nieliczni(głównie w miastach zresztą) przesiadywali godzinami grając w gry na komputerach "osobistych" typu ZX Spectrum, Atari, Commodore czy Amiga czy próbując programować w Basic-u, Logo czy Pascalu. IBM i jego "klony" były wówczas (85-95) synonimem nieco bardziej zaawansowanej maszyny biurowej - mało kto posiadał to w domu, a już na pewno nie młodzi ludzie. Wtedy jeszcze (do mniej więcej lat 1999-2000 czyli do pierwocin polskiego internetu) młodzież była jak najbardziej motorycznie aktywna - nawet jeśli się grało godzinami w gry komputerowe czy próbowało programować, to grało się też godzinami i z równym entuzjazmem w piłkę, siatkówkę czy kosza. Przynajmniej ludzie mojego pokolenia (1974) grali - mimo posiadanych komputerów (w moim przypadku - Commodore 64). Tak naprawdę dopiero po przełomie tysiącleci, a więc wtedy, gdy internet zaczął już powoli osiągać postać zbliżoną do dzisiejszej (np. powstawały pierwsze komunikatory pozwalające pisać w czasie rzeczywistym), ludzie już bardziej masowo zaczęli przesiadywać (zalegać) przed ekranem - uzależniać się od połączonych w sieć maszyn - też stopniowo zresztą. Do tego równolegle doszły telefony komórkowe - do początku obecnego stulecia jako droga nowość posiadana przez coraz większą liczbę osób, ale absolutnie nie przez wszystkich - jak dziś.

Niezręcznie to napisałem. Chodziło mi o to, że roczniki powyżej 87- nie wiele już mieli wspólnego z realem. Polecam do obejrzenia o jakie zjawisko mniej więcej mi chodzi:)

http://www.youtube.com/watch?v=9YsTB7O77Qo

Jeszcze dodam ulubioną sentencje znalezioną nomen omen w internecie :
'Internet pozwala poznać cały świat - szkoda tylko, że nie pozwala wyjść z domu'

Tak naprawdę PRAWDZIWE oderwanie od rzeczywistości to na szczęście wciąż sprawa przyszłości (moim zdaniem - dalekiej) - mimo wszystko wciąż jeszcze nie dokonano realnej ingerencji w przestrzeń zmysłów; w postaci jakiegoś technicznie spójnego wirtualu (obejmującego całość przestrzeni zmysłowej, a nie tylko wycinki) czyli całkowicie sztucznego świata, który sprawia doskonałe wrażenie, że jest prawdziwy. Nasza organizacja fizyczna (zmysłowa) broni się zresztą przed tym - np. najbardziej zaawansowane aktualne urządzenia symulujące wirtualną rzeczywistość (rodzaje kombinezonów zamykających kanały zmysłowe na zewnętrzny świat i wypełniające je sztuczną treścią) pozwalają na dosyć ograniczone czasowo korzystanie z nich - po jakimś czasie zaczyna po prostu boleć głowa i pojawiają się różne inne postaci dyskomfortu. I całe szczęście, bo wizja świata z "Matrixa" wydaje się czymś upiornym.

Dzień Dobry,

http://demotywatory.pl/4259745/Dokad-zmierza-ten-swiat