W „Mitach Niemców” Herfrieda Münklera czytam:

Prusy osiągnęły wielkość dzięki odporności na cierpienie i gotowości do wysiłku żyjących tam ludzi. Ta banalna, jakby się wydawało, obserwacja tkwi w samym centrum mitu Prus i uczyniła go atrakcyjnym akurat dla krajów na peryferiach strefy dobrobytu. Mit ten opiera się bowiem między innymi na przesłaniu, że dobrobyt i pomyślność zaspokajają apetyt, odbierają energię i odwodzą ludzi od politycznego ruchu naprzód, natomiast bieda i niedostatek zmuszają do dyscypliny i obowiązkowości, z nich zaś wyrasta potęga i moc. Rozkwit Prus w XVIII stuleciu stał się paradygmatyczną ścieżką rozwoju, na którą musi wkroczyć każdy, kogo niebiosa nie obdarowały bogactwami naturalnymi, kto jednak mimo to pragnie dojść do czegoś w świecie. Stosownie do tego Piemontczyków określano mianem ,,Prusaków włoskich”, a Japończyków jako ,,Prusaków Azji”. Na podstawie mitu Prus można było zbudować model właściwy dla kraju, który chciałby się pożegnać ze swoją marginalną pozycją i przesunąć do centrum. Warunkiem wstępnym była odporna na korupcję elita, nie traktująca państwa jak łupu politycznego, lecz czująca się zobowiązana do służby na jego rzecz. W ten sposób można było nie tylko osiągnąć rozkwit polityczny, lecz także panować nad kryzysami i przezwyciężać katastrofy, które dla innych oznaczały upadek.

Święte słowa! I poruszające przez to, że czyta się je, jakby były kierowane właśnie do nas, Polaków. Tylko ten problem: „odporna na korupcję elita, nie traktująca państwa jak łupu politycznego”.

Z: www.preussenchronik.de

Tym bardziej, że w 1945 roku Polska weszła w skórę Prus. Około połowa obecnego terytorium Polski to dawne prowincje Prus z lat 1814-1918. A w drugą stronę, ziemie należące dziś do Polski, po 1795 roku stanowiły jakieś 80% ówczesnych Prus. Polska zajęła miejsce Prus na mapie.

Z: www.bielski.de

Jeśli działa geopolityka, to wynikałoby z tego, że również polityczne orientacje, kierunki i apetyty powinniśmy dziedziczyć po Prusach. Co by to oznaczało? Po pierwsze, Drang nach Westen. Tak, na zachód, wcale nie na wschód. Prócz udziału w rozbiorach Polski, Prusy na wschód nie szły. Ziemie przyszłej Kongresówki utraciły, ostatecznie na Kongresie Wiedeńskim i nie miały ambicji poszerzać się w tamtą stronę. Za to wykonały efektowny marsz na Zachód, zajmując i jednocząc większość Niemiec (bo bez Austrii) i zatrzymując się dopiero na Alzacji i Lotaryngii. Uczynił to biedny i zacofany kraik, wciśnięty między Polskę a „Niemcy poważne”. Przecież od Karola Marxa ziemie na wschód od Łaby, czyli te rdzenne ziemie Królestwa Prus, zaliczano do „Europy B”, jako ominięte przez nowoczesność, przemysł i kapitalizm – wraz z Polską, Rosją czy Rumunią.

Po drugie, geopolityczna sukcesja po Prusach nakazywałaby trzymanie sojuszu z Rosją, co oczywiście nie pociąga zaspokajania wszystkich chęci Rosji; również zachodnia granica Rosji musi wtedy iść dalej na zachód niż to było w przypadku pruskim, czyli tak jak teraz. Po trzecie, przydałby się ktoś, kto zabezpieczałby interesy na południu. Dla Prus była nim Austria, potem Austro-Węgry. W interesie Polski byłaby jakaś „liga bałkańska”.

...Wróć. Jeszcze inaczej przyjrzyjmy się historii i geografii. PUBL czyli Polskę, Ukrainę, Białoruś i Litwę widzimy jako państwa sukcesyjne (po) I Rzeczypospolitej. (Można dodać do nich Łotwę, częściowo Estonię i potencjalnie Mołdawię.) Państwa sukcesyjne i narody sukcesyjne. Widać proces, w którym z dawnego terytorium I Rzplitej odrywały się kolejne kraje, najpierw Polska, w tym samym czasie, po I Wojnie, (etniczna, „mała”) Litwa, niedawno Ukraina (próby z 1918-20 roku nie udały się) – i Białoruś. Ale patrząc tak, łatwo zapominamy o pierwszym oderwańcu od Rzplitej, którym były Prusy! Zapominamy też o tym, że I Rzplita była unią nie tyle dwóch „narodów”, Polski-Korony i W.X. Litewskiego, i nawet nie trzech – z Rusią rozumianą jako prototyp Ukrainy, i nawet nie czterech, jeśli W.X. podzielimy na Litwę-Lietuvę i na Białą Ruś. Narodów Rzeczypospolitej było więcej, a tym piątym były Prusy. Formalnie reprezentowane przez lenne Prusy Książęce i wojewódzkie Prusy Królewskie. Mówiące głównie po niemiecku. Prusacy byli polskimi Niemcami. Rozpad i upadek I Rzplitej zaczął się nie tylko od powstania Chmielnickiego (1648) i próby ucieczki Ukrainy, ale, mniej więcej w tym samym czasie, od wyzwolenia się Prus Książęcych spod polsko-litewskiego zwierzchnictwa. (Traktaty welawsko-bydgoskie, 1657.)

Prusy należy traktować jako państwo sukcesyjne I Rzeczpospolitej, a zajęcie w 1945 Śląska, Pomorza i Prus właściwych jako powrót Prus do ich dawnej „macierzy”.

Przy okazji przypomnijmy sobie sławnych Prusaków, nie tych berlińskich, tylko tych naszych: Kopernik, Fahrenheit, Heweliusz, Kant, Schopenhauer, Kinski.

z: prawica.net

Zauważmy też, że dawna granica pruska, ta rozbiorowa, jest wciąż linią, która najsilniej dzieli Polskę na dwie prawie równe połowy. Po jej stronie pruskiej głosuje się na PO, po wschodniej (rosyjskiej i austriackiej) na PiS. Gdyby jakimś wrogom-intrygantom udało się Polskę podzielić jak Koreę, te dwie połówki niechętnie by się zrosły na nowo! Mogłoby okazać się wtedy, że istnieją dwa narody polskie, polityczne i kulturowe, chociaż mówiące jednym językiem. Ja sam, gdyby tak się stało, uciekałbym do połówki pruskiej, na szczęście mam w niej wielu przyjaciół. Ta „linia Fryderyka Wilhelma III“ dzieli również przyrodę: po zachodniej i północej, pruskiej jej stronie żyje kilkakrotnie więcej dzików i jeleni, pozostałość dawnej pruskiej gospodarki łowieckiej; po wschodniej stronie austriacko-rosyjskiej więcej kuropatw, które na zachodzie skutkiem komasacji pól utraciły miedze, na których się chronią.

Kiedyś, w XVI i XVII wieku, nie dokończono zaczętej integracji Prus z Rzecząpospolitą i pozwolono na ich oderwanie się, a właściwie stopniowe odrywanie. Czy można do-integrować Prusy obecnie? Zrobić można (by) dużo. Powinna zostać przywrócona nazwa Prusy: tak powinno się nazywać województwo Warmińsko-Mazurskie – jako Województwo Pruskie. Śląsk powinien zostać zjednoczony w jednym Województwie Śląskim od Zielonej Góry do Cieszyna, być może też z wyłączeniem Częstochowy i Sosnowca. Prowincjom-województwom powinna być dana większa autonomia, może wręcz wzorująca się na Federalnej Republice Niemiec. Powinno się tam w szkołach uczyć, prócz ogólnopolskiej, także lokalnej regionalnej historii. Po sąsiedzku z Niemcami język niemiecki powinien być obowiązkowy. Powinno się dorobek i kulturową substancję tych ziem w większym stopniu traktować jak swoją. Już tak jest robione, ale można by bardziej i mam wrażenie, że warszawska centrala uporczywie nie chce wypuścić swoich kolonii ze smyczy. (Ciekawe jest, że mieszkańcy Wrocławia kochają swoje miasto, a mieszkańcy Szczecina nie, i żyją tam wciąż jakby na walizkach.)