Okazuje się, że Neolit naprawdę kończy się na naszych oczach! W 2007 roku ogłoszono, że po raz pierwszy w historii liczba ludności żyjącej w miastach przekroczyła liczbę mieszkańców wsi. Dla przypomnienia istotą Neolitu było to, że większość ludzi harowała przy wytwarzaniu żywności, a przez długie tysiąclecia w nawet najbardziej rozwiniętych krajach ośrodki miejskie były drobnymi wyspami wśród wiejskiego morza.

Komentując mój wpis w którym zamieściłem rekonstrukcje myśliwych paleolitycznych autorstwa czeskiego malarza Zdenka Buriana Wydawca Taraki stwierdził:

Burianowi paleolitycy to "istne dzikusy", a klimat scen, które maluje, jest "dionizyjski": widać krew, jakieś entuzjastyczne zabijanie, te kobiety-menady... Strasznie to wszystko krwiste, włochate, rubaszne, mięśniaste i cielesne. A jak porównać z filmem Wernera Herzoga "Jaskinia zapomnianych snów", to tam jest całkiem inny obraz ludzi paleolitu: skupienie, mistyka, kontakt z Tajemnicą - bardziej jak jacyś jogini czy mistyczni kapłani. Paleolitycy Herzoga zwierzęta obserwują, studiują, uwieczniają - i zapewne dobrze im życzą żyjąc z nimi w mistycznej unii.

Ten cytat toż to przecież nic innego jak słynny mit szlachetnego dzikusa w najczystszej postaci!

Pomimo tego, że jestem świadomy całej masy negatywnych zjawisk jakie przyniosła nam rewolucja neolityczna, nie jestem też zwolennikiem postrzegania wszystkich społeczności pierwotnych w kategoriach "nieskażonego stanu Natury" Jak pokazał to choćby dr Tarzycjusz Buliński (proszę koniecznie przeczytać ten tekst) tzw. dzicy niekoniecznie są bardziej moralni od rzekomo zdemoralizowanego człowieka "cywilizowanego". Wydawca Taraki słusznie zauważa jednak, że "ludzie Paleolitu bywali zapewne i tacy i tacy", bo Paleolit to worek do którego zbiorczo wrzucono wszystkie kultury z czasów przedneolitycznych. Tymczasem nawet dzisiaj ostatnie z żyjących jeszcze ludów, które można nazwać dzikimi są odmienne od siebie: afrykańscy buszmeni są przecież zupełnie różni od południowoamerykańskich indian czy też papuasów z Nowej Gwinei. Ostatni z wymienionych tu ludów czyli papuasi to już tak naprawdę stan pośredni między Paleolitem a Neolitem - znają hodowlę świń i uprawę ogrodów. Jak się wydaje wynalazek uprawy roślin jest starszy niż się powszechnie uważa, poza tym w kilku miejscach na świecie ludzie odkryli ten sposób zdobywania pożywienia niezależnie. Przyjmuje się, że przez długi okres czasu te ludy, które znały uprawę roślin traktowały to tylko jako dodatek do jadłospisu, a właściwy Neolit to dopiero przejście na stricte rolniczy, osiadły tryb życia połączony z rezygnacją z myśliwstwa i zbieractwa. Bez rewolucji neolitycznej niemożliwy byłby wegetarianizm! - sposób odżywiania się będący istotnym elementem nauk hinduizmu i buddyzmu.

Jak była już mowa powyżej Neolit się kończy, ale co dalej? Według wielu prognoz czeka nas cywilizacja megaslumsów - czyli z deszczu pod rynnę. Po tym etapie już chyba tylko taniec Kali...

Terravis - Wiktor Rumocki