Czasem mam takie poczucie. Że to, co robię i co ze mną się dzieje, jest tylko jakąś ułamkową niedoskonałą i częściową kopią wydarzeń, które ktoś inny realizuje w swoim życiu w pełni. A jeśli nawet nie w w pełni, to bardziej niż ja, głębiej, w bardziej nasyconych barwach. Ktoś to realizuje, albo nikt – bo może też być tak, że tamten ideał, który kawałkami przebija się przez moje życie, nie jest w pełni realizowany nigdzie i przez nikogo, pozostaje ideałem.

Osiem lat temu byłem na warsztatach śpiewu na Dolnym Śląsku, wtedy wydawało mi się, że w końcu zaśpiewam, do czego nie doszło, ani wtedy, ani dotąd. Był upał. Grupa pod wodzą pewnej Rosjanki usiłowała zmóc tamtejsze pieśni. Napisałem wtedy:

W wolnych chwilach czytałem tam nową książkę Mariusza Wilka pt. "Wołoka". Wilk, Polak młodszy ode mnie o pięć lat, od kilkunastu lat mieszkający na Północy Rosji, na Wyspach Sołowieckich, gdzie są stare klasztory, a kiedyś łagry, opisuje Rosję od jej wnętrzności, u nas całkiem nieznanych. Miałem więc podwójną dawkę tamtego kraju: w lekturze oniryczne rejsy Wilka po Biełomorkanale, w realu pieśni Iriny z Tweru. Może miałem w horoskopie na ten czas pisaną podróż do Rosji, tylko nie umiałem rozpoznać tego zapisu i nie zrealizowałem? Jeśli faktycznie istnieją równoległe rzeczywistości, to pewnie w jednej z nich tamtejsza kopia mnie to zrobiła: jeździła po tamtejszym odpowiedniku Rosji, zanurzała się w tamten świat, co ja tu pod Głogowem naśladowałem niby obserwator platońskich cieni. Dokucza mi myśl, że jesteśmy ledwie nieudanymi, niedokładnymi kopiami bardziej doskonałych i pełnych bytów, które gdzieś w równoległym świecie żyją pełnią życia, które i nam niby było pisane, ale bokiem przeszło gdzieś.

Więcej jest w: „Quaritz, Taxodium, Rogala ...czyli: zdjęcia robione w upał” (2006-07-23).

Kiedy indziej nawet urządziłem warsztaty, na których mieliśmy namierzyć tego Idealnego Kogoś, kto jest naszym wzorcem, tego Pełnego i Autentycznego. Nazwałem go „Awatarem”. O tych warsztatach przeczytasz tu: „Wywoływanie awatarów. O retricie Twardej Ścieżki 5-10 listopada 2011”. Napisałem tam m.in.:

...awatarem jest więc czyjś ukryty potencjał – to czym-kim mógłbyś się stać, gdybyś mógł... Gdyby ci było wolno, gdybyś potrafił, miał odwagę, trafił na inne warunki, inną epokę itd., lub może tylko w jakimś momencie życia podjął inne decyzje, zamiast tych, które zapakowały cię w obecną klatkę.

To poczucie, że jest się czyjąś częściową kopią, ma podbudowę w astrologii. Urodzeniowy kosmogram, czyli ten planetarny wzór, który istniał w chwili twoich narodzin i który odczytuje astrolog, przeważnie jest jakoś niedoskonały. Aspekty nie są ścisłe, a gdybyś się urodził/urodziła pół dnia wcześniej, to byłyby ścisłe. Planety nie leżą na osiach, a za godzinę właśnie na osie wejdą. Kiedyś urodzili się Albert Einstein, Meryl Streep, Vaclav Havel... lub dowolny wielki i sławny człowiek, ale w świecie żyli lub żyją dosłownie setki ich horoskopowych bliźniąt, czyli ludzi urodzonych przy tych samych lub podobnych ustawieniach planet, i o nich i ich czynach i życiorysach nic nie wiemy – jednak astrologia każe się domyślać, że coś z tamtymi celebrytami mieli wspólnego, może właśnie byli ich niedoskonałymi kopiami. Więc zapewne wśród twoich horoskopowych bliźniąt jest ktoś, kto jest bardziej tobą niż ty sam/a.

O podobnym pisze James Hillman w nowo przetłumaczonej na polski książce „Kod duszy” (The Soul's Code), gdzie tego awatara nazywa geniuszem, a wydarzenia, podczas których się on objawia w życiu osoby: powołaniem. Hillman daje przykład czteroletniego Yehudiego Menuhina, który zapragnął dostać skrzypce, ale zareagował płaczem i gniewem, gdy dano mu zabawkę: „Nie dla dzieci...”

Geniusz Menuhina skierował go na drogę trudną, ale wybitnie społecznie cenioną. A co ma ktoś, czyj geniusz próbował skierować go na drogę... niemożliwą? Albo jakoś głupią i społecznie nieakceptowaną?