Pierwszym historycznie pęknięciem (linią podziału, uskokiem) Europy była Linia Cezara (tak ją tu nazwę) czyli północna granica Państwa Rzymskiego na Renie i Dunaju. Za nią było Barbaricum. Rzym sięgał poza tę linię przez krótki czas, utrzymując kolonię w późniejszej Transylwanii-Siedmiogrodzie pod nazwą Dacja. Linia ta dzieliła też Brytanię, choć nie rzeką, na zewnątrz pozostawiając późniejszą Walię, Szkocję i Irlandię.

Mapa Państwa Rzymskiego: upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/72/Roman_Empire_full_map.jpg

Linia ta później odnawiała się, chociaż nie ściśle. We wczesnym średniowieczu rozdzieliła terytoria mówiące po romańsku i germańsku. W XVI-XVII wieku Europa pękła ponownie wzdłuż mniej więcej tej samej linii - tym razem ziemie dawnego Barbaricum wraz z Anglią przeszły na protestantyzm, a pękniecie poszło w przybliżeniu właśnie wzdłuż linii Renu i Dunaju. Obecnie staje się linią między gospodarczo sprawną Północą UE, a odpadającym Południem, czyli „PIGS” plus dołączająca do nich Francja.

We wschodniej części Linia Cezara z grubsza odnowiła się za sprawą Osmanów, których władztwo sięgało najbardziej zdecydowanie właśnie Dunaju, chociaż – głównie siłami wasalów, jak Walachia, Mołdawia, Siedmiogród i Krym – przekraczało też tę linię. Obecnie stanowi granicę, za którą leżą tzw. Bałkany.

Linia Teodozjusza, przedłużona później na północ jako Linia Cyryla. (Nazwy moje i doraźnie wymyślone.) Cesarz Teodozjusz 395 ne. „na łożu śmierci” podzielił Państwo Rzymskie między synów, Arkadiuszowi przydzielając Wschód, Honoriuszowi Zachód. Granica oddzieliła (dawniejszą) Mezję od (dawniejszego) Illiricum, czyli, dość dokładnie, obecną Serbię od Chorwacji (z Bośnią). Niecałe 500 lat później mnisi Cyryl i Metody wyprawili się z misją na Morawy. Jednak ich wariant chrześcijaństwa ze słowiańskim językiem liturgicznym i pismem cyrylicą (zrazu i przejściowo: głagolicą) przyjął się dopiero dalej na wschodzie: w Bułgarii, Serbii, Rumunii i na Rusi. Linia Cyryla dzieląca chrześcijaństwo wschodnie od zachodniego na Bałkanach niemal ściśle pokrywa się z wcześniejszą Linią Teodozjusza, dlatego należy je „zblokować”.

Mapa podziału za Teodozjusza: www.romanscotland.org.uk/pages/infrastructure/maps/RE395adL.jpg

Na terenie Polski George Curzon 1920 odnowił Linię Cyryla jako Linię Curzona, dziś to granica z Białorusią, Litwą i Ukrainą. Obecnie Linia Cyryla jest (w wariancie) wschodnią granicą UE, a niemal ściśle: wschodnią granicą Strefy Schengen czyli właściwie nową żelazną kurtyną. Byłoby cywilizacyjnym nieszczęściem, gdyby ten najfatalniejszy uskok Europy miał utrwalić się i przetrwać dłużej.

Linia Karola inaczej Limes Sorabicus: wschodnia granica Franków za Karola Wielkiego, za którą byli „pogańscy”, „barbarzyńscy”, niezurbanizowani i nieupaństwowieni Słowianie, nad Dunajem wraz z Awarami, później Madziarami. Wariant tej linii odnowiał się jako Linia Marksa, czyli rozpropagowana przez niego „linia Łaby”, przed którą z zachodu patrząc rozwijał się pre- a później pełny kapitalizm, poza którą zaś nastąpił regres do wtórnego poddaństwa, folwarku, pańszczyzny i post-feudalnego zapóźnionego rolnictwa. Następnie linia ta w całej (swej przeraźliwej) okazałości została odnowiona na Konferencji Poczdamskiej, gdzie Rosja Sowiecka wzięła kraje i narody na wschód od niej. Linia ta – Żelazna Kurtyna - upadła w 1991.

Mapa Państwa Franków: commons.wikimedia.org/wiki/File:Frankish_Empire_481_to_814-de.svg

Na mapie linie tę widać ją jako „talię” europejskiego półwyspu na linii Triest-Szczecin czyli jako zachodnią krawędź Międzymorza Linia ta bywa wzmiankowana jako dzieląca Europę „morską” od „kontynentalnej”; tędy też bywa prowadzona zachodnia rubież Heartlandu w sensie Mackindera.

Linia Giedymina. Powstała w I połowie XIV wieku, kiedy Litwini pod Giedyminem zajęli większą część ówczesnej Rusi, częściowo odbierając Złotej Ordzie, częściowo i chwilowo dublując jej zwierzchnią władzę. Wkrótce stała się granicą Rzeczypospolitej z Moskwą-Rosją i polem Wojny Sześćsetletniej. Mimo aneksji ziem litewskich i polskich przez Rosję, trwała wewnątrz tego państwa i to podwójnie: jako etnograficzna linia dzieląca Rosjan od Białorusinów i Ukraińców, i jako granica strefy osiedlenia Żydów. Odnowiła się jako zasięg okupacji przez Niemcy pod koniec I Wojny Św. w wyniku Pokoju Brzeskiego. Następnie została odnowiona przez same władze sowieckie pod Leninem, kiedy powołano marionetkowe „republiki” Białoruską i Ukraińską, które uniepodlegliły się w 1992. Linię Giedymina dziś wyraźnie widać na mapach jako zachodnią granicę Rosji. Jest też uważana – m.i. przez Leszka Moczulskiego – za wschodnią granicę Międzymorza.

Mapa Strefy Osiedlenia: pl.wikipedia.org/...the_percentage_of_Jews...jpg

Linia Cezara ma naturalna osnowę w postaci obu wielkich rzek i ich dolin: Renu i Dunaju.

Linia Teodozjusza-Cyryla nie ma żadnych fizycznych krajobrazowych podstaw, mimo to trwa jako odmienność religii w umysłach ludzi po obu jej stronach.

Linia Karola opiera się na Lesie Odrzańskim (na jego zachodnim brzegu), dalej na brzegu Masywu Czeskiego, na austriackich przełomach Dunaju, krawędzi Alp i klifie Krasu. Właśnie tam, w okolicy Triestu, widać ją najlepiej: kto tam zajedzie, niech patrzy. Wzdłuż Linii Karola Europa jest faktycznie naturalnie pogrodzona chociaż różnymi barykadami.

Linia Giedymina bardzo grubo odpowiada basenowi Dniepru i Dźwiny z jednej strony, Wołgi, Donu i dalej – z drugiej. Krajobrazów ani stref gospodarczych nie oddziela.

Jest jeszcze jedna linia, która obecnie i od dawna nie istnieje, zanikła kilkaset lat temu, na różnych jej odcinkach ok. 500 do 250 lat temu, ale w przeszłości wywierała ogromny wpływ na to co działo się na naszym kontynencie – wpływ, który jak się mówi, „trudno przecenić”, a dzisiaj wręcz trudno sobie wyobrazić. To granica między stepem (na południe od niej) i lasem (na północ). Nabrała pierwszorzędnego znaczenia wraz z pojawieniem się Stepowców mających strzemiona na koniach. Pierwszą ich falą byli Hunowie 375 n.e. Kolejni Stepowcy terroryzowali Europę, ale również bywali państwotwórcami, jako że rolniczym społeczeństwom dostarczali eksterioru; tak było z Bułgarami (którzy się zeslawizowali), Awarami (którzy w niejasny sposób zanikli), Madziarami (którzy dziwnie przetrwali). Również Osmanów, którzy przyszli inną drogą, nie Stepem, można uważać za część tego samego zjawiska. Najznaczniejszym imperium, które skrywało się za stepową granicą była Złota Orda. Rosyjska rekonkwista idąca na południe i wschód zlikwidowała stepową granicę wraz z odrębnością mieszkańców Stepu. Rolnictwo na Stepie rozbroiło gospodarczo-ludzką bazę dla tej formacji. Nowoczesność ze wszystkimi jej atrybutami starła Step jako kulturową formację, której po prawdzie nikt nie żałuje.