Jesteśmy jako gołębie. Tak, te gołąbki pokoju i rytuału:

Uczymy się nowych zachowań. W dodatku jesteśmy gołąbki prawie myślące, posiadające dużo większy mózg i często niewykorzystywaną bardziej zdolność myślenia. Nie tylko potrafimy oceniać sytuacje zewnętrzne, oceniać je - potrafimy również odnosić się do treści własnych przeżyć. Co oznacza, że mamy rację, a dokładniej problem :)

Problem ten nazywa się heurystyką dostępności: pszypisywaniu większego prawdopodobieństwa zdarzeniom, które łatwiej przywołać do świadomości i są bardziej nacechowane emocjonalnie. W skrócie: RACJA.

Moja jest tylko racja i to święta racja. Bo nawet jak jest twoja, to moja jest mojsza niż twojsza. Że właśnie moja racja jest racja najmojsza!

A streszczając streszczenie: Wierzymy w to, co chcemy wierzyć. Nasze własne stwierdzenia i emocje są dla nas przekonujące, bo są łatwo dostępne. To daje nam homeostatyczny system w którym nasze wyjaśnienia są powiązane z sytuacją zewnętrzną. Czytaj: Wierzymy w to, co dla nas wygodne. Choć to nie zawsze jest preferowana przez nas świadomie forma wygody..

W ten sposób, przez tą homeostazę z otoczeniem - bierzącymi sprawami w otoczeniu krystalizuje się, to co najmocniej oddziałuje na nas jako mikro-system. Wprost bym powiedział krystalizuje się cała społeczna kontrola.

Ale z powodu nierównowagi sił, jedyne co mamy porównywalnego to poczucie owej kontroli tj.. grupa, społeczeństwo ma zawsze przewagę liczebną. Onych i Innych jest większość ;) I owo poczucie kontroli złudne może się wykrystalizować, tym mocniej, że inni też tak mają. Tj. zmagając się z komunikacją ludzi musimy pokonać barierę ich heurystyki dostępności.

Wniosek: W poznaniu i komunikacji  wygrywają idee, które naturalnie pozwalają dzielić się poczuciem kontroli tj. powiększać je u siebie i u innych.Powiększać poczucie kontroli drugiej strony u nas - lub(i) poczucie u drugiej strony.

Tu możemy rozpoznać ową naturę idei (wszelakich!) ze szczególnym uwzględnieniem popularyzujacy psychologicznych, religijnych i ezoterycznych.  Skuteczne memy wygrywają i rozmnażają się..

To jeszcze nic dziwnego - łatwo dawałoby się odróżnić dzięki temu np."Udające rozsądek" i "rozsądne" (etc. nie mówię, że nie ma udających rozsądek i rozsądnych). Z naszą zdolnością uczenia się toważyszy nam dużo ciekawsze zjawisko.

Procesy psychiczne - idee - modyfikują percepcję. Niejako przystosowują do siebie swój biologiczny nośnik! Uczymy się szybko oraz Meta-uczymy się, nie tylko JAK się uczyć; uczymy się CZEGO  się uczyć, oraz czego NIE uczyć się. I w procesie komunikacji "zacierają się" granice pomiędzy: ideą, formą jej przyswajania, formą jej wyrażania, "IN" i "OUT".

eg  generalizacja na bazie pt. "to jest dobre", uczy pewnych kategorii, ale uczy też nie kwestionowania przeżyć i doświadczen "dobre". Podobnie skłania ku nadawaniu sensu obiektywności, usuwa informacje "dla kogo dobre? czyim zdaniem dobre". W przypadku dobrego przyswojenia lekcji-staje się ona np, niezwerbalizowaną emocją przekazywaną zarówno za pośrednictwem treści komunikatu "O! To jest dobre" jak i procesu komunikacji np, uśmiech oraz np. budowania wspólnoty z ludźmi mającymi podobną strukturę reakcji - niekoniecznie treść - ale będących podobnymi na tyle, żeby owa idea "to dobre, mogła się zakorzenic" Itd.

To daje nam swoisty paradoks związany z tymi wzorcami. Owe zatarte granice widać z dystansu i na zewnątrz we wzorcach kulturowych, oraz jednocześnie są nam tak bliskie, że wręcz niedostrzegalne: Niczym bielizna. Trzeba pomyśleć, by odkryć, że ją mamy.

Skrystalizowane wewnętrzne poczucie kontroli przejawia się jako nielokalny,acz dostrzegalny duch  społeczności. I odwrotnie, owa aura społeczna przejawia się w naszym skrystalizowanym poczuciu kontroli.

C.D.N.