Jesienią 1492 roku Kolumb dopływa do Ameryki, na razie do karaibskich wysp, ale proces penetracji zaatlantyckich kontynentów zaczyna się i nic już go nie zatrzyma. Energia Europy zostaje przesunięta na zachód: na procesie transatlantyzacji czyli wejścia na ocean, przekraczania go i tworzenia bogactwa przez kontakty z Zaatlantykami korzystają kraje Dalekiego Zachodu: najpierw Portugalia i Hiszpania, potem Niderlandy, Francja i Anglia ze Szkocją, które w końcu zostają ostatecznym beneficjantem tego procesu. Energia Europy wylewa się za ocean, tym sam środek ciężkości kontynentu przesuwa się na zachód.

Wkrótce coś zaczyna dziać się w środku-sercu Europy, który dotąd stanowiły Niemcy: w 1517 roku Martin Luther usiłuje zreformować Kościół wraz z papiestwem; to mu się nie udaje, a zamiast reformy całości Kościoła wynika z tego najpierw religijne, potem coraz silniejsze cywilizacyjne wyodrębnienie germańskiej i protestanckiej i, jak się wkrótce okaże, idącej z kapitalistycznym postępem Nadatlantyckiej Północy.

Tymczasem w stronę środka Europy idą Turcy. W 1526 r. pod Mohacsem rozgramiają Węgry, a granica islamu staje pod Wiedniem. W 1618, sto lat po wystąpieniu Luthera, zaczyna się wielka wojna katolików z protestantami, której cyklonowym okiem są Czechy. W 1620, skutkiem bitwy na Białej Górze, upada drugie ważne ogniwo regionu Międzymorza, Czechy właśnie. Pokolenie później, gdy Niemcy uspokajają się i dzielą (ale i marginalizują się na długo) w Pokoju Westfalskim, 1648 (choć dla Czech jest to spokój cmentarny), w tym samym roku zaczyna się zagłada trzeciego i najsilniejszego ogniwa Międzymorza: Polsko-Litewskiej Rzeczypospolitej. Chmielnicki wszczyna powstanie w Ukrainie, wkrótce inwadują Szwedzi i w tym samym 1654 roku Rosjanie mordują Wilno, swojego głównego konkurenta do panowania nad wschodnią równiną.

Te trzy daty: 1526 – 1629 – 1654 wyznaczają upadki trzech ogniw europejsko-międzymorskiego regionu. Kolejno upadają Węgry, Czechy i Rzeczpospolita. Z Międzymorza polityczna energia ucieka na zewnątrz. Jego państwa-narody stają się – od razu lub stopniowo – wasalami i koloniami zewnętrznych potęg. Siedzibami energii politycznej stają się Stambuł, Wiedeń, Moskwa, później dołączy do nich Berlin. Międzymorze, dotąd osadzone na własnych ośrodkach: Budzie, Pradze, Krakowie i Wilnie, staje się także międzystoliczem, prowincjonalną pustacią pomiędzy centrami okupujących je mocarstw.

Porządek przedkolubijski, w którym środkiem Półwyspu Europa były Niemcy wraz z północną Italią, a po obu stronach tego rdzenia sytuowały się niemal symetryczne skrzydła (bo nie „peryferie”!): na zachodzie kraje iberyjskie, Francja, Anglia wraz z Irlandią i Szkocją, Niderlandy i Skandynawia, a na wschodzie Węgry, Czechy i Rzeczpospolita – załamuje się i zostaje zastąpiony porządkiem postkolumbijskim, gdzie centrum jest daleko na zachodzie (Wielka Brytania, Niderlandy, Paryż), otoczone półpierścieniem krajów drugiego rzutu: tu są: reszta Francji, Hiszpania i Portugalia, Włochy i Niemcy. Dalej na wschód z krajów Międzymorza formuje się Nieeuropa, dla Zachodu obca, egzotyczna, „orientalna” i o tyle mniej interesująca od Indii, Ameryki Łacińskiej i Afryki, że ani jej nie zamierzano kolonizować, ani szczególnie nie celowano w nią handlem czy innym gospodarczym interesem. Między Atlantyckim Pomorzem Europy a naszym Międzymorzem zbudował się mentalny grzbiet gór Ephel Dúath, za którymi tylko Mordor, więc nic dziwnego, że w końcu rzucono je w paszcze orków, Hitlera i Stalina.